OPOWIADANIA

Zawsze mówiłam innym, kiedy coś mi nie pasowało.
Kiedy powiedziałam jednej dziewczynie, żeby umyła włosy, bo śmierdzi, było niemiło, ale się umyła i ludzie nie obgadywali jej za plecami.

Powiedziałam tylko, że ja jestem szczera. Z włosami był przykład, równie dobrze mogę powiedzieć, że kogoś za coś szczerze podziwiam, albo mam go za dwulicowego dupka z takiego i takiego powodu.

Gratuluję solidarności.

Raz rozmawiałam z pewną dziewczyną. Powiedziałam jej szczerze co na jej temat myślę i że jej obłuda i dwulicowość są widoczne na kilometr dla każdego. A ona zaczęła się na mnie oburzać i opowiedziała nauczycielce, że się na niej wyżywam.

Moja klasa to nie jest dobry materiał na program o szczerości.

Też sobie współczuję.

Ale z drugiej strony z osobami z mojego najbliższego otoczenia jestem szczera i te 'w tle' nie są dla mnie tak istotne. Wiadomo, byłoby miło, gdyby wszyscy byli ze sobą szczerzy, ale tak się na dłuższą metę nie da. Dlatego ciesze się tym co mam, tzn. tym, że moi przyjaciele są zawsze lojalni i uczciwi wobec mnie.

Wydaje mi się, że z tym nie mam problemu i swoje wady i zalety mogłabym wyliczyć z miejsca. Bo wiem, że jestem nerwową, impulsywną despotką z tendencją do przesadzania, ale z drugiej strony jestem szczera, ambitna i inteligentna. A nad poprawą... no cóż, staram się ;p

Ale już rozmawiałam ze znajomymi o tym, co ich we mnie najbardziej wkurza. I impulsywność była na pierwszym miejscu. Zwłaszcza, kiedy jeden chłopak powiedział coś o mnie w żartach, ale mnie to zdenerwowało i rzuciłam sie na niego z pięściami.

I to jest jedna z cech, która mnie we mnie dość mocno irytuje.
Kiedy ostatnio powiedziałam coś takiemu chłopakowi, a potem pierwszy raz w życiu widziałam go ze łzami w oczach, chciałam dokonać samoubiczowania.